Πέμπτη 26-7-2012
Ώρα μία. Καΐκι για το κάτω Κουφονήσι, αργοπορημένοι ως συνήθως, αλλά άμεση κατάληψη του πιλοτηρίου... Λεωνίδας γαρ. Θα μπορούσε να είναι το πασπαρτού για κάθε τι ενδιαφέρον στο νησί: "Λεωνίδας"!
Πλέουμε έξω από το Γλαρονήσι. Σπηλιές, αγκαλιές και μικρές αμμουδίτσες. Κυρίαρχο χρώμα στο νερό το τιρκουάζ. Εγώ μετρώ τα χρώματα και την πυκνότητα των νερών και ο Διονύσης ανιχνεύει τα μονοπάτια στα ψηλά. Έτοιμος, με το Germinoπαιχνιδάκι του θα εξερευνήσει το νησί από ξηράς στις τρεις το μεσημέρι. Η αρμόζουσα ώρα για τους Κεφαλλονίτες, σωστά;
Φτάνουμε στο "Νερό". Κάποτε, πριν τον σεισμό της Αμοργού, λέει, υπήρχε ρέμα. Τώρα πηγάδι, φοίνικας, αρμυρίκια, φαράγγι.
Too lazy to move στο χώμα, βουτάω. Λατρεύω την αιώρηση μέσα στην διαφάνεια. Είναι ακριβώς όπως ονειρεύομαι ότι πετάω. Αλλά απολαυστικότερο. Αληθινό.
Βοτσαλωτή παραλία σε μαύρο και κόκκινο. Ξαπλώνουμε στην σκιά ενός μεγάλου βράχου. Μεγάλωσε η παρέα... πολλοί άγνωστοι.
Πέντε-έξι αγόρια κάτω από τα εικοσιπέντε κοιμούνται, διαβάζουν, συζητούν, συζητούν, συζητούν, παίζουν, παίζουν, παίζουν, παίζουν. Τάβλι-ωχ, σκάκι-οκ, ρακέτες-ωχ-ωχ-ωχ. Προσωπικά δεν με ενοχλούν. Έχει πλάκα να ακούς τα παιδιά και είναι και συμπαθητικά.
Ζευγάρι Ιταλών με τον εναμισάχρονο Σάμουελ. Ένα κοκκινομάλλικο γλυκάκι που όλα του αρέσουν και όλα τα χαίρεται. Προτίμηση στο λευκό φεγγάρι. Ίσως από τις πρώτες λέξεις που έμαθε; Μας δείχνει συνεχώς με το χεράκι του το φεγγάρι, λέει κάτι χαμογελώντας και εμείς κοιτάμε το αγοράκι και όχι το φεγγάρι...
Τέσσερα όμορφα κορίτσια έρχονται να κοιμηθούνε στη σκιά του βράχου και τους την δίνει η δραστηριότητα των αγοριών. Απομακρύνονται.
Και πλησιάζει το "φίδι" στον παράδεισο... Κι απλώνεται κι απλώνεται και η θάλασσα γεμίζει σκουπιδαριό. Κάποιος καπετάν-Βρομιάρης; Ή η εκδίκηση του θεού Ποσειδώνα; Σιγά-σιγά το κύμα τα φέρνει έξω. Ο Λεωνίδας μαζεύει, αλλά δεν έχουμε σακούλα για πολλά.
Μάλλον κοιμήθηκα λιγάκι. Με ξυπνά το κινητό από τον Διονύση, που μας παίρνει από όποια ραχούλα ανεβαίνει και μας βλέπει από κάτω αραχτούς. Τον φωτογραφίζει ο Λεωνίδας, δυο εκατοστά ανθρωπάκι με μαύρο κολάν, γκρι μπλούζα και άσπρο καπέλο.
Η Στέλλα παίζει με το κοκκινομάλλικο Ιταλάκι, εγώ διαβάζω, ξαναβουτώ, ελέγχω τη διαύγεια και γνωρίζομαι με τον υποθαλάσσιο πληθυσμό.
Αναχώρηση στις πεντέμισι από το "Νερό". Τον Διονύση θα τον πάρουμε από την άλλη σκάλα την βορειότερη.
Αργεί... Τι έγινε; Χάθηκε; Δεν τον βλέπουμε μαζί με τους άλλους που πλησιάζουν στο καΐκι...
Μπααα... Απλά μίλαγε με το παιδί στην καταπληκτική ταβέρνα του Βενετσάνου, αναπληρώνοντας τα υγρά και τους ηλεκτρολύτες που έχασε με μια μπυρίτσα.
Επιτρέπεται σε δρομείς και μάλιστα σε μελλοντικούς Μαραθωνοδρόμους;
Επιστροφή σπίτι...
Ώρα μία. Καΐκι για το κάτω Κουφονήσι, αργοπορημένοι ως συνήθως, αλλά άμεση κατάληψη του πιλοτηρίου... Λεωνίδας γαρ. Θα μπορούσε να είναι το πασπαρτού για κάθε τι ενδιαφέρον στο νησί: "Λεωνίδας"!
Πλέουμε έξω από το Γλαρονήσι. Σπηλιές, αγκαλιές και μικρές αμμουδίτσες. Κυρίαρχο χρώμα στο νερό το τιρκουάζ. Εγώ μετρώ τα χρώματα και την πυκνότητα των νερών και ο Διονύσης ανιχνεύει τα μονοπάτια στα ψηλά. Έτοιμος, με το Germinoπαιχνιδάκι του θα εξερευνήσει το νησί από ξηράς στις τρεις το μεσημέρι. Η αρμόζουσα ώρα για τους Κεφαλλονίτες, σωστά;
Φτάνουμε στο "Νερό". Κάποτε, πριν τον σεισμό της Αμοργού, λέει, υπήρχε ρέμα. Τώρα πηγάδι, φοίνικας, αρμυρίκια, φαράγγι.
Too lazy to move στο χώμα, βουτάω. Λατρεύω την αιώρηση μέσα στην διαφάνεια. Είναι ακριβώς όπως ονειρεύομαι ότι πετάω. Αλλά απολαυστικότερο. Αληθινό.
Βοτσαλωτή παραλία σε μαύρο και κόκκινο. Ξαπλώνουμε στην σκιά ενός μεγάλου βράχου. Μεγάλωσε η παρέα... πολλοί άγνωστοι.
Πέντε-έξι αγόρια κάτω από τα εικοσιπέντε κοιμούνται, διαβάζουν, συζητούν, συζητούν, συζητούν, παίζουν, παίζουν, παίζουν, παίζουν. Τάβλι-ωχ, σκάκι-οκ, ρακέτες-ωχ-ωχ-ωχ. Προσωπικά δεν με ενοχλούν. Έχει πλάκα να ακούς τα παιδιά και είναι και συμπαθητικά.
Ζευγάρι Ιταλών με τον εναμισάχρονο Σάμουελ. Ένα κοκκινομάλλικο γλυκάκι που όλα του αρέσουν και όλα τα χαίρεται. Προτίμηση στο λευκό φεγγάρι. Ίσως από τις πρώτες λέξεις που έμαθε; Μας δείχνει συνεχώς με το χεράκι του το φεγγάρι, λέει κάτι χαμογελώντας και εμείς κοιτάμε το αγοράκι και όχι το φεγγάρι...
Τέσσερα όμορφα κορίτσια έρχονται να κοιμηθούνε στη σκιά του βράχου και τους την δίνει η δραστηριότητα των αγοριών. Απομακρύνονται.
Και πλησιάζει το "φίδι" στον παράδεισο... Κι απλώνεται κι απλώνεται και η θάλασσα γεμίζει σκουπιδαριό. Κάποιος καπετάν-Βρομιάρης; Ή η εκδίκηση του θεού Ποσειδώνα; Σιγά-σιγά το κύμα τα φέρνει έξω. Ο Λεωνίδας μαζεύει, αλλά δεν έχουμε σακούλα για πολλά.
Μάλλον κοιμήθηκα λιγάκι. Με ξυπνά το κινητό από τον Διονύση, που μας παίρνει από όποια ραχούλα ανεβαίνει και μας βλέπει από κάτω αραχτούς. Τον φωτογραφίζει ο Λεωνίδας, δυο εκατοστά ανθρωπάκι με μαύρο κολάν, γκρι μπλούζα και άσπρο καπέλο.
Η Στέλλα παίζει με το κοκκινομάλλικο Ιταλάκι, εγώ διαβάζω, ξαναβουτώ, ελέγχω τη διαύγεια και γνωρίζομαι με τον υποθαλάσσιο πληθυσμό.
Αναχώρηση στις πεντέμισι από το "Νερό". Τον Διονύση θα τον πάρουμε από την άλλη σκάλα την βορειότερη.
Αργεί... Τι έγινε; Χάθηκε; Δεν τον βλέπουμε μαζί με τους άλλους που πλησιάζουν στο καΐκι...
Μπααα... Απλά μίλαγε με το παιδί στην καταπληκτική ταβέρνα του Βενετσάνου, αναπληρώνοντας τα υγρά και τους ηλεκτρολύτες που έχασε με μια μπυρίτσα.
Επιτρέπεται σε δρομείς και μάλιστα σε μελλοντικούς Μαραθωνοδρόμους;
Επιστροφή σπίτι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου