Είμαι παλιά στις αρχαίες του πέτρες. Ο πατέρας μου μου έλεγε πως ο συγχωρεμένος ο διευθυντής του, ο Καρελάς, φίλος του Σωκράτη Καραντινού, τους είχε ξεσηκώσει όλους και δούλεψαν για να ξαναζωντανέψει ο χώρος. Δεν θυμάμαι πολλά. Είναι από εκείνα, που όταν θες να τα ξανασυζητήσεις έχουν φύγει οι άνθρωποι και είναι πλέον αδύνατο.
Έχω δει πολλές παραστάσεις εκεί. Τα τελευταία χρόνια διαλέγω διαισθητικά το τι θα δω και 95% το απολαμβάνω.
Χθες λοιπόν το χάρηκα. Δεν θυμάμαι να είχα ξαναδεί αυτήν την Ιφιγένεια. Θα πρέπει να τσεκάρω το περιεχόμενο στο μπαούλο των θεατρικών προγραμμάτων μου. Παρεμπιπτόντως γιατί δεν υπήρχε πρόγραμμα της παράστασης;
Πρώτο και πλέον καθιερωμένο φάουλ, η αναμονή του "Άρατε πύλας". Αλλά, οκ, μπήκαμε (όχι τρέχοντας αναξιοπρεπώς εγώ).
Δεύτερο και τελευταίο φάουλ, το χειροκρότημα του κοινού στον θίασο, όταν μαζεύεται όλος στο εγγύς και αρκετά ορατό παρασκήνιο, για να αρχίσει η παράσταση. Δικαιολογείται όμως αν εκφράζει την ανακούφιση "άντε, επιτέλους, θα αρχίσουν". Σύμπτωση η καθυστερημένη έναρξη της παράστασης με το διακριτικό πλησίασμα κάποιου ζευγαριού στο κοίλο, συνοδεία του κ. Γκ.;
Και μετά αρχίζουν τα ωραία.
Ο χορός: έξι -όχι ο παραδοσιακός για χορό, αριθμός- δροσερές παρουσίες -αποστασιοποιημένες εν δυνάμει Ιφιγένειες ίσως- με ωραία κίνηση, άρθρωση και αποτελεσματικότητα στον σχολιασμό.
Απορία μου 1η: τι σημαίνει το νερό;
Πρώτο "συν" στο κοινό. Ευτυχώς δεν χειροκροτεί τον κ. Μάινα, (δεν τον αντιλήφθηκε-αναγνώρισε εγκαίρως;;;) όπως προς εκνευρισμό μου, συνήθως κάνει το κοινό, όταν δει το "όνομα" να πρωτομπαίνει στην ορχήστρα.
Μάινας, Χατζησάββας, Στάνκογλου, χαμηλοί οι τόνοι από τον σκηνοθέτη, φαντάζομαι. Ε, αυτό είναι έργο γυναικών. Οι άνδρες απλώς κάνουν λάθη. Πόλεμος, ανδρικές αρχές, θεοί, θυσίες. Όλα λάθος.
Απορία μου 2η: το τραπέζι-γραφείο-βάθρο και αυτό στο νερό. Γιατί;
Απορία μου 3η: τι σημαίνει το νερό; Μόνο το προφανές δηλώνει το νερό; Τα ήρεμα νερά της Αυλίδας; Ποιοι βρέχουν τα πόδια τους; Οι θύτες; Οι καλοί; Οι αθώοι; Οι σχολιαστές;
Η Κλυταιμνήστρα της κυρίας Καραμπέτη είχε όλες τις πτυχές σωστά δοσμένες. Βασίλισσα, μάνα, σύζυγος, μάνα, γυναίκα, μάνα, εκδικήτρια γυναίκα και μάνα. Παρουσία, φωνή, κίνηση, χαρίσματα γνωστά για τα οποία την εκτιμούμε.
Η Ιφιγένεια της κυρίας Ιωάννας Παππά υπέροχη. Χαρά, απόγνωση, υπέρβαση, απόφαση... Πάθος που πέρασε σε μένα και ανατρίχιασα σαν να μην ήξερα την ιστορία όλη.
Σακελλαροπούλου, άγγελος. Των καλών άγγελος, γυναίκα.
Έργο γυναικών, ο Ευριπίδης ποτέ δεν με απογοητεύει με τις απόψεις του.
Όλοι οι ερμηνευτές πάρα πολύ καλοί. Χάρηκα ιδιαίτερα που άκουγα τις φωνές τους χωρίς τα μισητά σε μένα χειλόφωνα. Ναι, υπήρχαν μικρόφωνα χώρου, αλλά από την στιγμή που η ερμηνεία του αρχαίου δράματος έχασε το στομφώδες της σχολής Μινωτή, αναγκαία η ενίσχυση του ήχου. Ο χορός είχε χειλόφωνα. Θα τον ήθελα και αυτόν χωρίς. Ίσως και τα τραγούδια της πάρα πολύ καλής κυρίας Ρίτας Αντωνοπούλου να καρφώνονταν πιο έντονα στο θυμικό μας χωρίς την ενίσχυσή τους.
Μουσική Κωνσταντίνος Βήτα! Πρόσθεταν εντάσεις απαραίτητες. Τα ελικόπτερα; Γιατί όχι. Μου θύμισαν την "Αποκάλυψη τώρα" του Κόπολα και ίσως έκαναν και σχόλιο για το άδικο του πολέμου και το ανυπεράσπιστο των αμάχων.
Σκηνικό. Πάντα μου αρέσει η αφαίρεση σαν πράξη και η λειτουργικότητα σαν παράγοντας στην έμπνευση του σκηνογράφου.
Απορία "τι περισσότερο σημαίνει το νερό" λύθηκε. Το νερό κατακόκκινο αίμα στα πόδια της Κλυταιμνήστρας. Κοκκινισμένο από τους προβολείς, από ψηλά. Οι "θεοί"; Το αίμα που χύθηκε της κόρης; Δεν φαίνεται η μάνα να πιστεύει το βολικό παραμύθι του ελαφιού. Το αίμα που θα χυθεί του πολέμου; Το αίμα που θα χύσει η ίδια;
Τέλος τα κοστούμια. Συνειρμός με το σήμερα της ύφεσης τα ρούχα που θύμιζαν τα πριν τον πόλεμο;
Να το δείτε.
Έχω δει πολλές παραστάσεις εκεί. Τα τελευταία χρόνια διαλέγω διαισθητικά το τι θα δω και 95% το απολαμβάνω.
Χθες λοιπόν το χάρηκα. Δεν θυμάμαι να είχα ξαναδεί αυτήν την Ιφιγένεια. Θα πρέπει να τσεκάρω το περιεχόμενο στο μπαούλο των θεατρικών προγραμμάτων μου. Παρεμπιπτόντως γιατί δεν υπήρχε πρόγραμμα της παράστασης;
Πρώτο και πλέον καθιερωμένο φάουλ, η αναμονή του "Άρατε πύλας". Αλλά, οκ, μπήκαμε (όχι τρέχοντας αναξιοπρεπώς εγώ).
Δεύτερο και τελευταίο φάουλ, το χειροκρότημα του κοινού στον θίασο, όταν μαζεύεται όλος στο εγγύς και αρκετά ορατό παρασκήνιο, για να αρχίσει η παράσταση. Δικαιολογείται όμως αν εκφράζει την ανακούφιση "άντε, επιτέλους, θα αρχίσουν". Σύμπτωση η καθυστερημένη έναρξη της παράστασης με το διακριτικό πλησίασμα κάποιου ζευγαριού στο κοίλο, συνοδεία του κ. Γκ.;
Και μετά αρχίζουν τα ωραία.
Ο χορός: έξι -όχι ο παραδοσιακός για χορό, αριθμός- δροσερές παρουσίες -αποστασιοποιημένες εν δυνάμει Ιφιγένειες ίσως- με ωραία κίνηση, άρθρωση και αποτελεσματικότητα στον σχολιασμό.
Απορία μου 1η: τι σημαίνει το νερό;
Πρώτο "συν" στο κοινό. Ευτυχώς δεν χειροκροτεί τον κ. Μάινα, (δεν τον αντιλήφθηκε-αναγνώρισε εγκαίρως;;;) όπως προς εκνευρισμό μου, συνήθως κάνει το κοινό, όταν δει το "όνομα" να πρωτομπαίνει στην ορχήστρα.
Μάινας, Χατζησάββας, Στάνκογλου, χαμηλοί οι τόνοι από τον σκηνοθέτη, φαντάζομαι. Ε, αυτό είναι έργο γυναικών. Οι άνδρες απλώς κάνουν λάθη. Πόλεμος, ανδρικές αρχές, θεοί, θυσίες. Όλα λάθος.
Απορία μου 2η: το τραπέζι-γραφείο-βάθρο και αυτό στο νερό. Γιατί;
Απορία μου 3η: τι σημαίνει το νερό; Μόνο το προφανές δηλώνει το νερό; Τα ήρεμα νερά της Αυλίδας; Ποιοι βρέχουν τα πόδια τους; Οι θύτες; Οι καλοί; Οι αθώοι; Οι σχολιαστές;
Η Κλυταιμνήστρα της κυρίας Καραμπέτη είχε όλες τις πτυχές σωστά δοσμένες. Βασίλισσα, μάνα, σύζυγος, μάνα, γυναίκα, μάνα, εκδικήτρια γυναίκα και μάνα. Παρουσία, φωνή, κίνηση, χαρίσματα γνωστά για τα οποία την εκτιμούμε.
Η Ιφιγένεια της κυρίας Ιωάννας Παππά υπέροχη. Χαρά, απόγνωση, υπέρβαση, απόφαση... Πάθος που πέρασε σε μένα και ανατρίχιασα σαν να μην ήξερα την ιστορία όλη.
Σακελλαροπούλου, άγγελος. Των καλών άγγελος, γυναίκα.
Έργο γυναικών, ο Ευριπίδης ποτέ δεν με απογοητεύει με τις απόψεις του.
Όλοι οι ερμηνευτές πάρα πολύ καλοί. Χάρηκα ιδιαίτερα που άκουγα τις φωνές τους χωρίς τα μισητά σε μένα χειλόφωνα. Ναι, υπήρχαν μικρόφωνα χώρου, αλλά από την στιγμή που η ερμηνεία του αρχαίου δράματος έχασε το στομφώδες της σχολής Μινωτή, αναγκαία η ενίσχυση του ήχου. Ο χορός είχε χειλόφωνα. Θα τον ήθελα και αυτόν χωρίς. Ίσως και τα τραγούδια της πάρα πολύ καλής κυρίας Ρίτας Αντωνοπούλου να καρφώνονταν πιο έντονα στο θυμικό μας χωρίς την ενίσχυσή τους.
Μουσική Κωνσταντίνος Βήτα! Πρόσθεταν εντάσεις απαραίτητες. Τα ελικόπτερα; Γιατί όχι. Μου θύμισαν την "Αποκάλυψη τώρα" του Κόπολα και ίσως έκαναν και σχόλιο για το άδικο του πολέμου και το ανυπεράσπιστο των αμάχων.
Σκηνικό. Πάντα μου αρέσει η αφαίρεση σαν πράξη και η λειτουργικότητα σαν παράγοντας στην έμπνευση του σκηνογράφου.
Απορία "τι περισσότερο σημαίνει το νερό" λύθηκε. Το νερό κατακόκκινο αίμα στα πόδια της Κλυταιμνήστρας. Κοκκινισμένο από τους προβολείς, από ψηλά. Οι "θεοί"; Το αίμα που χύθηκε της κόρης; Δεν φαίνεται η μάνα να πιστεύει το βολικό παραμύθι του ελαφιού. Το αίμα που θα χυθεί του πολέμου; Το αίμα που θα χύσει η ίδια;
Τέλος τα κοστούμια. Συνειρμός με το σήμερα της ύφεσης τα ρούχα που θύμιζαν τα πριν τον πόλεμο;
Να το δείτε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου