στα δάχτυλά μου

Καιρό έχω να μαζέψω λέξεις στα δάχτυλά μου.

Έρχονται από την βάση της αναπνοής μου, 

περνούν από τους κροτάφους μου και 

σχηματίζονται.

Άλλες φορές χάνονται σαν αέρας.

Άλλες φορές ακουμπούν τα πλήκτρα μου.

Έχουν για μένα μόνο σημασία.

Ίσως και για σένα... 

Την ίδια;

Άλλη;

Ένα ξέρω μόνο.

Πρέπει να φύγουν από μέσα μου...

Για να μπορούν να έρθουν άλλες...

ξαναμαθαίνω ν' αγαπώ τα βήματά μου...

Λέξεις σφηνωμένες κατ' απ' τα νύχια μου
κρατούν κρυφά πόθους, αγωνίες, όνειρά μου...
Κάθε που αφήνω μια να φύγει,
εικόνες σχηματίζει η σκέψη μου θολές.
Μόνο εγώ αναγνωρίζω τι σχηματίζουν...
Μόνο εγώ βλέπω τον πόνο...
Μόνο εγώ ξέρω τι κρύβουν...

Κλείνω ξανά τις λέξεις στις γροθιές μου και προχωρώ...

Κι αφού οι λέξεις αυτές δεν ανασαίνουν, γυρνώ την πλάτη σε πόθους, αγωνίες, όνειρά μου...




Ξαναμαθαίνω ν' αγαπώ τα βήματά μου...

Όνειρο...

Όνειρο είναι...

Ο πόθος;
Η πεθυμιά η κρυφή;
Το παραμύθι να ξεχαστεί το τώρα;
Τα θέλω που δεν αρθρώνονται;
Το λίγωμα που αγγίζει τον πόνο;
Η κραυγή που πνίγεται από τα πρέπει;
Όλα τα πουλιά που ποτέ δεν θα κρατήσεις;

Δεν ξέρω τι είναι τ όνειρο.
Μήπως γιατί δεν έκανα ποτέ;

Μόνο σχέδια...
και...
...εναλλακτικές διαδρομές μπροστά στα χαλασμένα μονοπάτια...

Όνειρο...

Έχει χαρά;

Έχει χαρά ο ανοιχτός ορίζοντας;

 Ή λύπη μόνο αφού πάντα μακριά μου στέκει;

επικοινωνία

κι εσύ δεν ακούς
κι εγώ δεν μιλώ

κι εσύ προχωράς
κι εγώ ξεχνώ

κι εσύ γελάς
κι εγώ δεν ακούω

κι εσύ μιλάς
κι εγώ προχωρώ

κι εσύ ξεχνάς
κι εγώ δεν γελώ

κι εσύ δεν ακούς...

κι εγώ...

ποιος εσύ;

.......

Χάλασε...

Γράφεις γιατί δεν έχεις φωνή.

Μα αν είχες θα ήξερες όλες τις λέξεις;

Λέξεις για όσα στροβιλίζονται στο κεφάλι σου.

Λέξεις για όσα πεινά η ψυχή σου.

Λέξεις για τις χαμένες πεθυμιές σου.

Λέξεις για την χολή που σκεπάζει τους ορίζοντές σου.

Λέξεις που να αναγνωρίζονται από κάποιον.

Λέξεις που να έχεις κάποιον να τις πάρει.

Όχι, η καρδιά δεν έχει λέξεις.

Απλά χαλασμένους ρυθμούς κουβαλά.

Όταν κάτι δεν το χρειάζεσαι, χαλά.

Χάλασε...

επανάληψη...

Κλείνω το στόμα μου
και οι σκέψεις μου 
δεν γίνονται λέξεις.

Κλείνω τις σκέψεις μου
και δεν αγγίζουν
της ψυχής μου τα θέλω.

Κλείνω τα θέλω μου
και σχήματα
δεν παίρνουν ύλη.

Και εγώ
κομμάτια ελεύθερα
συντρίμια καμμένα
αισθήματα ναρκωμένα
δρασκελίζω το παρόν
ξανά
ξανά
ξανά
σαν κατώφλι ασήμαντο.

Διακοπές...

Αρνιέμαι να μπω στην μέρα
και αυτή με αφήνει να ξεγλιστρώ
μέχρι που η συνείδηση ξυπνά και με σπρώχνει

Βάζω το ένα πόδι μπροστά απ´ τ´ άλλο,
σφίγγω τα χείλη μη πέσουν  οι άκρες τους,

Φτιάχνω εύθραυστο χαμόγελο στον καθρέφτη

Ραγισμένη η σκέψη μου απορεί
"Μα αφού όλα ειν´ καλά, γιατί;"

Μετράω νερό, καφέ κοιτάω ρολόι και η πίεση ανεβαίνει

Πόσος πάλι χαμένος χρόνος δικός μου...

Αυτό το λένε διακοπές;

άσκηση επιβίωσης 6η

Κρύο βράδυ
Αγαπημένο τίποτε
Τυχαίο κάθε τι
Ατέλειωτο χάδι

Θολό νερό τίποτε δεν ξεπλένει

Λιωμένο τ' όνειρο
Ίδιο πάντοτε
Ψαλιδισμένο  
Ημιτελές 

... 

άσκηση επιβίωσης 5η

Κανείς δεν θέλω εμένα να βοηθά
Αμέτοχοι αφού  ειν´ στο ξένο πάθος
τέλειοι θεατές ας μένουνε ψυχροί 
Απολαμβάνουνε το ξένο λάθος

Θύτες δεν είναι, θύμα μου ειμ´ εγώ

Λιακάδες, θύελες μυαλού μ´ ορίζουν
Ίσια έχω ξεχάσει πως να περπατώ
Ψυχρός ο κόσμος μα είν' όλος δικός μου
Η μέρα θάρθει που τις λύσεις μου θα βρω

...

άσκηση επιβίωσης 4η

Κάθε που λέω θα παλέψω,
αλλάζει κάτι στον ρυθμό...
Το κυνηγώ μα χάνεται.
Άπιαστο μοιάζει.
Θυμώνω...
Λέω "Άστο!"
Ίσως δεν άξιζε.
Ψάχνοντας σχεδόν το ξαναγγίζω...
Ημέρα θάχω ποτέ χωρίς αγώνα;

άσκηση επιβίωσης 3η

Κι όταν σου είπα πως έχω πλέον αδειάσει...
Άφωνη αντίδραση η πλάτη σου να φεύγει.
Τόσο μακριά στον χρόνο η αγάπη...
Άχρηστη αν ξοδεύτηκε όλη σε μια μέρα.

Θέλω... θέλω... θέλω... θέλω φωνάζω!

Λέει πολλά η ψυχή αλλά ούτ εγώ ακούω.
Ίσως να ξέχασα την γλώσσα που μιλάω.
Ψέμματα που ούτε εγώ θυμάμαι αν είπα.
Ήμουν σε χρόνους παλιούς ευτυχισμένη μήπως;

...

άσκηση επιβίωσης 2η

Καιροί που φέρνουν άστοχες σκέψεις
Άνθη π' αδύνατον να δέσουν σε καρπούς
Τρέμουλο δυνατό ψυχής μην ειν´ ο φταίχτης;
Απόσταση κράτα, δεν είσαι συ στους δυνατούς

Θεριό κακό πως να νικήσω...
         ...ποια απ' τα όπλα μου να βάλω απέναντι του;

Λεμόνι, άρωμα και γεύση που ξυπνάει
Ιδρώτας στέρεψε φυσά πολύ ο αέρας 
Ψίθυρος ξόρκι μαγικό λέω και γελάει
Ηδονή ανείπωτη παλεύοντας το τέρας!

...

άσκηση επιβίωσης 1η

Κάθε πρωί που ξυπνώ.

Ανοιχτά δεν θέλω να μείνουν τα μάτια μου.

Τυλίγομαι σφιχτά στο σεντόνι.

Αλλάζω πλευρό.

Θάβω το κεφάλι στο μαξιλάρι. 

Λαγοκοιμάμαι κανά μισάωρο ακόμη.

Ίσως να χαμογελάσω ξυπνώντας.

Ψάχνω αιτία για να σηκωθώ.

Η μέρα με έχει αρπάξει στη μέγγενη


...

ίσως δεν το θέλω...

θέλω να μ' αγαπώ
να με φροντίζω
εγώ
όχι να ζητιανεύω από άλλους

να μη γυρεύω στήριγμα
να μη γυρεύω χάδι
να μη γυρεύω λόγια
να μην γυρεύω αγάπη

να προχωρώ με δύναμη
χωρίς χέρι να κρατώ
χωρίς να ακολουθώ κανέναν
χωρίς να νοιάζομαι αν οδηγώ κανέναν
χωρίς να βλέπω γύρω μου αν βλέμματα μ' αγγίζουν

να δεχτώ ότι είμαι

να μη ψάχνω τι θα μπορούσα να ήμουν

να μην τρώω εμένα

...

θυμός για μένα

οι λέξεις

έρχονται 

όταν αισθάνομαι

όταν καίγομαι

όταν παγώνω

και είναι τόσο λίγες

δίψα

πόνος

θυμός

θυμός για μένα

κουκούτσι

Κάτι έχω κρύψει μέσα μου...
Κάτι που θέλει φτιάξιμο!
Κάτι που ξέχασα ότι υπάρχει...
...σχεδόν έχει χάσει το βάρος του.

...και όμως κάποτε σκέπαζε τα πάντα.

Όμως κάθε που περνώ στο συνειδητό κάτι με αγκυλώνει.

Πες μου, πώς θα χαθεί η αίσθηση αυτή;
Κι άμα χαθεί δεν θα 'ρθει το κενό;
Και το κενό είναι πάγος...

Ποιος ζει μ' ένα κουκούτσι πάγο μέσα του;

Κι αν κοιτάξω βαθιά και δω καθαρά;
Μήπως ποτέ δεν ήταν τίποτε σπουδαίο;

Ας το!
Καλά κρυμμένο ας μείνει.
Και ίσως έτσι ξεχαστεί.

Και ίσως κάποτε...



Τι έλεγα;



Έλεγα;



Δεν θυμάμαι...

...

Χρόνος...

Μη το κοιτάς το ρολόι!
Πάντα είναι λάθος.
Ποτέ δεν έχει την ώρα που θέλεις.
Ή αργεί νάρθει ή ήδη έχει χαθεί.

Μη το κοιτάς λοιπόν!
Κλείσε τα μάτια!
Ξέχνα τον χρόνο!
Δεν τον χρειάζεσαι...

Το μέτρημά του είναι για όσους δεν ζουν και μόνο περιμένουν.

Κι αν δεν μπορεις να στερηθείς τον χτύπο ρολογιού,  άκου την ζωντανή καρδιά σου μόνο!

.
..
.
..
.

Φτάνει να είναι ζωντανή...

γκρίζο 1

Προχωρώ μέσα στο γκρίζο μου παλεύοντας.

Προσπαθώ να το εξαφανίσω.

Δικό μου το γκρίζο.

Εγώ το γεννώ.

Εγώ πρέπει να το σκοτώσω!

Χρωματιστά ψίχουλα μου αρκούν.

Αλλά πρέπει εγώ να τα συνθέσω.

Χωρίς βοήθεια.

Χωρίς μπράβο.

Αλλά αυτό το "εγώ" χαλάει.

Χάνει να όνειρά του.

Δεν σχεδιάζει...

Δεν ζει...


Μόνο τρώει τον χρόνο του...

...

Ενοχή 1

Ο χρόνος μου κομματιάζεται.
Πρέπει!
Ανάγκες!

Κυνήγι δεικτών ρολογιού συνεχές.

Σπασμένα σχέδια...
Χαμένα "τώρα"...
Λιωμένα "σίγουρα"...

Ανάμεσά στα κομμάτια του κρύβω...
Χασμουρητά ζεστασιάς...
Όνειρα ανοιχτών ματιών...
Αποφάσεις αναβολών...
Ενοχές...
Ενοχές...
Ενοχές...

Ξόδεμα...

Ημέρα

Μέρα με λαχάνιασμα...

...με γέλιο...

...με δύναμη...

...με αναμονή...

...με θλίψη... 

...με θυμό...

Μέρα για να την κλείσεις στο χθες και να την κοιτάς χαμογελώντας.

Μέρα που με δάγκωσε και την χάλασα για να μη χαλάσω εγώ.

Έφυγε...

μια σταγόνα χρώμα

Γλιστρώ χωρίς σκέψη στην μέρα μου... 
Τρώω τον χρόνο...

Έπαψα να αναζητάω.
Απλά προχωρώ.

Λάθος!
Μόνο αφήνομαι...

Γύρω μου όλα γκριζάρουν.
Θυμώνω με τον φταίχτη...
Τον αναγκάζω να δει...

Οι ενοχές πληθαίνουν...
Αντιστέκομαι...
Ρίχνω μια σταγόνα χρώμα.
Θα βρω κι άλλα χρώματα;

Πρέπει!

επιστροφή 1

μικραίνω όταν χάνεσαι
κρυώνω

αδειάζω

δύσκολο να μάθω να υπάρχω
δύσκολο να υπάρχω



να μάθω

φεύγει

σφίγγω τα δάχτυλά μου...

αλλά είναι νερό, φεύγει...

δεν 

μπορώ 

να 

κρατήσω 

τίποτε

δεν μου ανήκε ούτε η πηγή...

τινάζω τα χέρια μου...

δεν το χρειάζομαι το νερό

δεν 

διψάω 

πλέον

δεν...

δεν διψάω...



έτσι λέω...

τιμωρίες

με τιμωρείς εσύ

που είδα στο μυαλό μου
ένα χαμόγελό σου
σχηματισμένο
μόνο για μένα

και...
σβήνεις στον χρόνο σου τις μέρες μου
και...
πνίγεις τις ανάσες μου



σε τιμωρώ εγώ

που σκόρπισες
σκέψεις σου
και αισθάνθηκα
να μου χαρίζονται

και...
κρύβω στο χθες μου τα μάτια σου
και...
προχωρώ...