αν όχι εδώ, κάπου αλλού

δεν με βλέπεις
συνήθισα


δεν με ακούς
συνήθισα


δεν με αγγίζεις
συνήθισα


δεν γελάμε μαζί
συνήθισα


δεν μαλώνουμε μαζί
συνήθισα


δεν υπάρχουμε μαζί
συνήθισα


συνήθισα;
όχι


βαρέθηκα να περιμένω


τολμώ
απαιτώ
αξίζω
κερδίζω


αν όχι εδώ
κάπου αλλού


εσύ χάνεις

απαντήσεις, που δεν θέλει να μάθει κανείς

πώς είναι να ξέρεις ότι φεύγεις


πώς είναι να ξέρεις ότι θα αφήσεις πόνο 


πώς είναι να αισθάνεσαι τόσο πόνο


πώς είναι να προσπαθείς να αντέξεις


πώς είναι να κρύβεις τον φόβο σου


πώς είναι να αφήνεσαι να γλιστρήσεις στην ανυπαρξία




γεια σου Γιάννη




σίγουρα έχεις σταματήσει να πονάς 

ποια αγάπη;

πόσο ακόμη
θα τρέφομαι με σκέψεις

θα αντέχω τις σκέψεις

θα γεννάω τις σκέψεις

πόσο ακόμη θα είμαι σκέψεις

όσο η επαφή δεν βοηθά

όσο το όνειρο συνεχίζεται

όσο οι εικόνες είναι καρφωμένες

όσο η μνήμη γεμάτη

αλλά η αμφιβολία;

την σβήνω

η σύνεση;

την ξεχνώ

ο χρόνος;

λιώνει

και η αγάπη;

ποια αγάπη

μήπως απλώς να λέω η ζωή;

πόσο ακόμη θα μείνω...

γκρι

υγρό, βαρύ, κρύο

βουλιάζω αργά, σίγουρα

κόκκινο

καυτό, πικρό, θυμωμένο

σωπαίνω βαθιά, δύσκολα

δεν αντέχω πλέον την σιωπή

δεν υποφέρω άλλο την αδιαφορία

δεν μπορώ

φοβάσαι;

απεχθάνεσαι;

εγώ, τι θέλω;

να μιλώ;

να ονειρεύομαι;

τίποτε;

για μια υπέροχη μέρα

Πρέπει να πληρώσω για την υπέροχη μέρα;
Mε τι;
Με άσχημες;

Αρνιέμαι!
Θέλω, απαιτώ, ποθώ, μου χρωστάνε και άλλες.

Δώσε μου

γιατί γράφω

Καμιά φορά αισθάνομαι κάτι να με πνίγει.

Κάτι που πρέπει να βγει σαν εκπνοή, ίσως λίγο βίαια.

Όχι, το αντίθετο, πολύ βίαια.

Άλλοτε είναι η χαρά που το σπρώχνει.

Άλλοτε κάποιο άλλο συναίσθημα που ξεχειλίζει.

Θλίψη ή απογοήτευση ή θυμός από λάθος ελπίδες.

Είναι όμως αποδείξεις ότι ακόμη ζω.
Ζω σημαίνει ονειρεύομαι.

Αγαπώ.

Σκέτα σαν γυναίκα.

Απλή ή περίπλοκη, αλλά γυναίκα...

Απαιτώ, να είμαι ακόμη σημαντική για κάποιους.

Το λέω δίψα αλλά δεν είναι.

Είναι έκρηξη.

Φουσκώνουν οι λέξεις και πρέπει να βγουν.

Αλλιώς χαλάνε και πικραίνουν και αρρωσταίνουν.

Και μετά όλα είναι λίγο καλύτερα.

Τα συναισθήματα έγιναν λέξεις, γι αυτό.

Και το αν διαβάζει κανείς ή όχι τις λέξεις μου είναι δευτερεύον.

Ή μήπως όχι;

Σόνια

Μικροσκοπική, αγόραζε παπούτσια από τα παιδικά και αυτό ήταν το οικογενειακό μας αστείο.

Γλυκιά, κόκκινα, φωτιά τα πάντοτε κοντά άσπρα της μαλλιά.

Φορούσε πάντοτε παντελόνι, όταν δεν το φορούσε καμιά άλλη κυρία εκείνα τα χρόνια.

Λάτρευε την θάλασσα. Κολυμπούσε κρόουλ με το κεφάλι μέσα, από εκείνη πρέπει να έμαθα. Πότε την εγκατέλειψε την θάλασσα;

Ήταν αγοροκόριτσο όταν ήταν μικρή λένε, συνέχεια πάνω στο ποδήλατο.

Δεν ήταν η όμορφη της οικογένειας, λένε. Αλλά οι φωτογραφίες οι παλιές το διαψεύδουν ήταν και αυτή όμορφη.

Έγραφε, με ψευδώνυμο "Σοφία Σπαρβέρη" ένα όνομα της οικογένειας αν θυμάμαι καλά.

Είχε μεγάλη βιβλιοθήκη. Διάβαζε.

Λάτρευε την κλασσική μουσική. Είχε άπειρες μαγνητοταινίες, κασέτες, δίσκους, γνώσεις.

Στα εβδομήντα της ή εκεί γύρω, άρχισε να μαθαίνει και αρμόνιο.

Δημοκρατική, από τα δύσκολα χρόνια τότε.

Είχε χιούμορ.

Ήταν μάνα, μάλλον ΜΑΝΑ.

Ήταν το Σονάκι.

Είναι η αδελφή του πατέρα μου που έφυγε την μέρα των γενεθλίων μου.

εσύ; εγώ;

υπάρχεις

υπάρχω;

ενοχλείς

ενοχλώ;

προκαλείς

προκαλώ;

φοβάσαι;

φοβάμαι

πλησιάζεις;

πλησιάζω

αγγίζεις;

αγγίζω

αισθάνεσαι;

αισθάνομαι

λιώνεις;

λιώνω

πληγώνεις

πληγώνω;

ζωντανεύεις;

ζωντανεύω

με αγαπάς;

σε αγαπώ