3010 προβολές σε έναν χρόνο και κάτι

Άρχισα να γράφω πέρσι αρχές Σεπτέμβρη και σήμερα συμπλήρωσα 3010 προβολές του blog μου. 
Έχω μόνο πέντε που με ακολουθούν. Προβάλω συχνά ότι γράφω στο fb πλέον.

Γράφω αρκετά συχνά και σε δυο διαφορετικές γεύσεις κυρίως: "έρωτας" και "πολιτική". 
Φαντασία και σκληρή πραγματικότητα. Λίγα για την παιδεία και δυο για θανάτους.

Το λέω κρίση υπερμέσης ηλικίας. Άρα μπορείτε να μαντέψετε πόσων χρονών δεν είμαι...

Πρόσφατα κάποια πολύ καλή μου φίλη, αδελφή θάλεγα, μου είπε ότι εκτίθεμαι πολύ και μπερδεύω όσους με διαβάζουν και με γνωρίζουν.  
Ποτέ δεν με κατηγόρησε κανείς ότι είμαι απλή. Για το αντίθετο, απορρίφθηκα. 
Αλλά με πλήρη συνείδηση λέω να μετανιώσω για όσα τόλμησα, παρά για όσα δεν τόλμησα.  
Πάντα είχα μπερδεμένα μέσα μου τι προτιμώ πιο πολύ να είμαι. Λογική-πρακτική ή δημιουργική-φευγάτη.
Δεν ξέρω για κείνους που με αγαπούν ή απλά με εκτιμούν, πιο από τα δυο κομμάτια μου βαραίνει πιο πολύ.

Έχω δικαίωμα να κυνηγήσω πλέον και το δεύτερο.

Θα ήθελα τα σχόλιά σας. 

.............

κλέβω

σήμερα σου έκλεψα πάλι κάτι

δεν το κατάλαβες

δεν το κατάλαβε κανείς

εικόνα ήταν

δεν θα σου λείψει

το κάνω συχνά πλέον

κλέβω κάθε μέρα λεπτά δικά σου

ξεγελιέμαι πως μου τα δίνεις

καμιά φορά τολμάω δίπλα σου 

να φωνάξω 

να ουρλιάζω 

σου λέω τι είσαι για μένα

ή μήπως δεν ακούγομαι 

καλέ μου

κι ύστερα με πληγώνεις

και θυμώνω

και...

και γράφω 

.............

ακούς τι σκέφτομαι όταν αγγίζεις την ματιά μου;

κλέβω με ματιές κομμάτια σου 
να σε θυμάμαι όταν λείπεις

το αισθάνεσαι;

ακούς τι σκέφτομαι 
όταν αγγίζεις την ματιά μου;

αγγίγματα δευτερολέπτων

μου αρκούν

.............

τίποτε δεν βλέπεις ψυχή μου

αναπνέω την ζωή σου
όσο ξεφεύγει και μ' αγγίζει

ζω για την ματιά σου
όσο τολμώ να την κρατάω

δεν υπάρχω χωρίς εσένα
μόνο αναμονή υπάρχει

κι όμως τίποτε δεν βλέπεις ψυχή μου

.............

δεν ζήτησα τίποτε

μερικές φορές 
γίνεσαι τόσο παράξενος 
που με τρελαίνεις
με προκαλείς και 
δεν αντέχω άλλο...


αν δεν πάρω απαντήσεις...

ω, αν ήξερες...

όμως... 
μπορεί και να ξέρεις...

ίσως γι αυτό
με πονάει

έχω τόσο θυμό...
απογοήτευση
θλίψη...

μα...
δεν ζήτησα τίποτε αγάπη μου
που να μην είχες ήδη δώσει 

.............

όνειρο 1

ω... ήσουν δίπλα μου...
και μπορούσα να σε αγγίξω
κρατούσα το χέρι σου
κρατούσες το χέρι μου
τίποτε άλλο

σιγά-σιγά γύρισα στην αλήθεια
και δεν ήσουν εκεί
αλλά το χαμόγελο δεν έκλεισε

αν ήσουν δίπλα μου 
θα καταλάβαινες γιατί χαμογελώ 

δεν είσαι

.............

να σαι δικός μου αγάπη μου

δεν έχω ότι θέλω

δεν θέλω ότι έχω

θέλω ότι δεν έχω

και δεν μπορεί να σαι δικός μου αγάπη μου

τόσο απλό και κρύο 
τόσο βαρύ και σίγουρο
τόσο πικρό και μοιραίο

από τον χρόνο
από τον χώρο

από την τύχη

γιατί δεν μπορεί να σαι δικός μου αγάπη μου;

μα είσαι...

Μην τα παρατάμε...

...δεν έχω διάθεση για τίποτε. Το πρωί στην δουλειά το κυνήγι των προβλημάτων και το συνεχές τρέξιμο, μου δίνει την αίσθηση ότι όλα είναι όπως ήταν. Ψευδαίσθηση όμως στιγμιαία. 
Μιλάς με κάποιους και εισπράττεις παραίτηση. Δεν υπάρχουν χαμόγελα, μόνο σαρκασμοί. Άμυνες, ναι, αλλά δεν είναι ώρα για άμυνα...
Κάποιοι άλλοι, κολλημένοι ότι θάρθει μια μαγική λύση. Από τα άστρα, από τον θεό, από εξωγήινους, από τις νεράιδες. Προτιμώ τις νεράιδες... ή και τους εξωγήινους. Δεν υπάρχει θεός, ρε, άνοιξε τα μάτια!
Κάποιοι κολλημένοι στο "ναι, φταίμε", "ναι, καλά να πάθουμε", "ναι, ψήφισα νδ-πασοκ". Άι σκάσε ηλίθια-ηλίθιε! Δεν σε θέλω δίπλα μου! Δεν σε λυπάμαι!
Κάποιοι απλά δεν μιλούν και κάνουν χιουμοράκι. Σε παράλληλο σύμπαν ζουν; Έτσι ήταν πέρσι, έτσι και πρόπερσι, έτσι και τώρα. Τι είδους αντοχές-αναισθησία διαθέτουν; 
Κάποιοι μαυρίζουν όσο περνά ο καιρός. Κάποιοι σαν και μένα. Δεν μιλούν, δεν γελούν, δεν ελπίζουν. 
Χανόμαστε σιγά-σιγά, μικραίνουμε. Κι όσο πιο πολύ ζαρώνουμε, χανόμαστε και ούτε μπορούμε να αγγίξουμε ο ένας τον άλλον. Να στηρίξουμε. 
Η πρώτη αντίσταση νάναι σε αυτό, ρε γαμώτο. 
Στάσου δίπλα μου και θα νιώσω, ότι και γω μπορώ να σταθώ όρθια. Ποτέ δεν μπορούσα να κάνω κάτι μόνη μου. Ένα χέρι μπορούσε να κάνει την διαφορά. Ένα χαμόγελο κατανόησης μπορούσε να δώσει την λύση. Μια ενωμένη φωνή με την δική μου κέρδιζε την μάχη. Ή έστω με έκανε να ξαναρχίζω να παλεύω. Είμαι στην φάση να πω "δεν γαμιούνται όλα". Ενώ... ξέρω, ότι δε είμαι εγώ έτσι...
Χάνομαι... χάνουμε... και ούτε ο θυμός δεν ξεχωρίζει πάνω στο ξεθώριασμά μου...

Μην τα παρατάμε... δεν αξίζει να λιώσουμε άλλο!  

δεν ξέρεις να διαβάζεις

μου λείπεις
κι ας μη σε είχα ποτέ

μου λείπεις
κι ας μη στο είπα ποτέ

και αν στο λέω τώρα
δεν ξέρεις 
να διαβάζεις 
να καταλαβαίνεις
να αγγίζεις 
τα όσα κρύβουν οι λέξεις μου

αλλά μου λείπεις

.............

εξαφανίσου σαν να μην υπήρξες ποτέ

Έλα...

καλέ μου,

γλυκέ μου...

Εξαφανίσου σαν να μην υπήρξες ποτέ!

Υπήρξες; 

Ή... σε δημιούργησε μια ανάγκη μου;

Κι όμως, υπήρξαν στιγμές...

Ή, τις ονειρεύτηκα;

Θέλω να θάψω αυτό τ' όνειρο;

Ή... να... προκαλέσω το ξαναζωντάνεμα;

Εγώ τελικά κέρδισα;

Εσύ σίγουρα... έχασες.

Θέλω να καταστρέψω τα πάντα.
Θέλω να εξαφανίσω εσένα;
Θέλω να σβήσω τα πάντα, που σε ακουμπούν.
Θέλω να γυρίσω πίσω, όταν όλα ήταν απλά;

Ή... μήπως όχι;

Πόσο ηλίθια αισθάνομαι τελικά...

...και φταις εσύ!

Ή μήπως φταίω μόνον εγώ και η δίψα μου; 
Που σε έπλασε στα μέτρα της επιθυμίας μου... 

Εξαφανίσου σαν να μην υπήρξες ποτέ!
Εξαφανίσου σαν να μην υπήρξες ποτέ!
Εξαφανίσου σαν να μην υπήρξες ποτέ!

...αλλά υπάρχεις...


ευτυχώς

.............

σκοτώνεις τον Σεπτέμβρη

είσαι εδώ
αλλά κλεισμένος

απών, από απόφαση
παρών, από τύχη

ή κακοτυχιά σου;

και γω τι φταίω

που ονειρεύτηκα, 
αλλά ξύπνησα στο κρύο;

που διεκδίκησα, 
αλλά γεύτηκα το τίποτε;

που αγάπησα, 
αλλά αγαπήθηκα σε ψέμα;


μη σκοτώνεις τον Σεπτέμβρη που γεννήθηκες

...