λέξη αδύναμη

μάζεψα όλους τους φθόγγους του μυαλού μου
τους κόλλησα πιέζοντας με τα δάχτυλα
ζύμωσα την μάζα τους με δύναμη στην αρχή
μετά βαρέθηκα 
λέξη καμιά δεν φτιάχτηκε
τι να σημαίνει
μην είναι άδειο το μυαλό
μην είναι οι φθόγγοι χαλασμένοι
λείπει η καρδιά μου φαίνεται
χωρίς την θέρμη της οι λέξεις δεν γεννιούνται
θα ξαναδοκιμάσω
θα ξαναπροσπαθήσω
θα ξαναρθρώσω φθόγγους της καρδιάς
πρέπει λέξεις να φτιάξω
πρέπει να ακουμπήσω την μια δίπλα στην άλλη
πρέπει να θυμηθώ πως γίνεται 

πρέπει 

πρέπει

έχω ξεχάσει το γιατί

μόνο μπλεγμένο στα μαλλιά σου

Τύλιξε τ' όμορφο όνειρο στο μαξιλάρι... 

και... 

θα σε πάρει ο ύπνος γλυκός.

Γιατί όλα τα πικρά, τα ξινά, τα άγευστα και τα αγκαθωτά θα λιώσουν στ όνειρο και θα χαθούν...

και... 

θα γλιστρήσει η ώρα... 

μία...

μία...

μία...

μία...

μία... 

και η μέρα θα σ' αρπάξει 
και τα όνειρα θάναι σαν να μην γεννήθηκαν...

Λυπάμαι...
πάντα έτσι γίνεται.

Αλλά εσύ τύλιξε τ' όμορφο όνειρο εκεί στο μαξιλάρι, γιατί μόνο μπλεγμένο στ' απλωμένα τα μαλλιά σου μπορεί να ζει

στα δάχτυλά μου

Καιρό έχω να μαζέψω λέξεις στα δάχτυλά μου.

Έρχονται από την βάση της αναπνοής μου, 

περνούν από τους κροτάφους μου και 

σχηματίζονται.

Άλλες φορές χάνονται σαν αέρας.

Άλλες φορές ακουμπούν τα πλήκτρα μου.

Έχουν για μένα μόνο σημασία.

Ίσως και για σένα... 

Την ίδια;

Άλλη;

Ένα ξέρω μόνο.

Πρέπει να φύγουν από μέσα μου...

Για να μπορούν να έρθουν άλλες...

ξαναμαθαίνω ν' αγαπώ τα βήματά μου...

Λέξεις σφηνωμένες κατ' απ' τα νύχια μου
κρατούν κρυφά πόθους, αγωνίες, όνειρά μου...
Κάθε που αφήνω μια να φύγει,
εικόνες σχηματίζει η σκέψη μου θολές.
Μόνο εγώ αναγνωρίζω τι σχηματίζουν...
Μόνο εγώ βλέπω τον πόνο...
Μόνο εγώ ξέρω τι κρύβουν...

Κλείνω ξανά τις λέξεις στις γροθιές μου και προχωρώ...

Κι αφού οι λέξεις αυτές δεν ανασαίνουν, γυρνώ την πλάτη σε πόθους, αγωνίες, όνειρά μου...




Ξαναμαθαίνω ν' αγαπώ τα βήματά μου...

Όνειρο...

Όνειρο είναι...

Ο πόθος;
Η πεθυμιά η κρυφή;
Το παραμύθι να ξεχαστεί το τώρα;
Τα θέλω που δεν αρθρώνονται;
Το λίγωμα που αγγίζει τον πόνο;
Η κραυγή που πνίγεται από τα πρέπει;
Όλα τα πουλιά που ποτέ δεν θα κρατήσεις;

Δεν ξέρω τι είναι τ όνειρο.
Μήπως γιατί δεν έκανα ποτέ;

Μόνο σχέδια...
και...
...εναλλακτικές διαδρομές μπροστά στα χαλασμένα μονοπάτια...

Όνειρο...

Έχει χαρά;

Έχει χαρά ο ανοιχτός ορίζοντας;

 Ή λύπη μόνο αφού πάντα μακριά μου στέκει;

επικοινωνία

κι εσύ δεν ακούς
κι εγώ δεν μιλώ

κι εσύ προχωράς
κι εγώ ξεχνώ

κι εσύ γελάς
κι εγώ δεν ακούω

κι εσύ μιλάς
κι εγώ προχωρώ

κι εσύ ξεχνάς
κι εγώ δεν γελώ

κι εσύ δεν ακούς...

κι εγώ...

ποιος εσύ;

.......

Χάλασε...

Γράφεις γιατί δεν έχεις φωνή.

Μα αν είχες θα ήξερες όλες τις λέξεις;

Λέξεις για όσα στροβιλίζονται στο κεφάλι σου.

Λέξεις για όσα πεινά η ψυχή σου.

Λέξεις για τις χαμένες πεθυμιές σου.

Λέξεις για την χολή που σκεπάζει τους ορίζοντές σου.

Λέξεις που να αναγνωρίζονται από κάποιον.

Λέξεις που να έχεις κάποιον να τις πάρει.

Όχι, η καρδιά δεν έχει λέξεις.

Απλά χαλασμένους ρυθμούς κουβαλά.

Όταν κάτι δεν το χρειάζεσαι, χαλά.

Χάλασε...