Χάλασε...

Γράφεις γιατί δεν έχεις φωνή.

Μα αν είχες θα ήξερες όλες τις λέξεις;

Λέξεις για όσα στροβιλίζονται στο κεφάλι σου.

Λέξεις για όσα πεινά η ψυχή σου.

Λέξεις για τις χαμένες πεθυμιές σου.

Λέξεις για την χολή που σκεπάζει τους ορίζοντές σου.

Λέξεις που να αναγνωρίζονται από κάποιον.

Λέξεις που να έχεις κάποιον να τις πάρει.

Όχι, η καρδιά δεν έχει λέξεις.

Απλά χαλασμένους ρυθμούς κουβαλά.

Όταν κάτι δεν το χρειάζεσαι, χαλά.

Χάλασε...

επανάληψη...

Κλείνω το στόμα μου
και οι σκέψεις μου 
δεν γίνονται λέξεις.

Κλείνω τις σκέψεις μου
και δεν αγγίζουν
της ψυχής μου τα θέλω.

Κλείνω τα θέλω μου
και σχήματα
δεν παίρνουν ύλη.

Και εγώ
κομμάτια ελεύθερα
συντρίμια καμμένα
αισθήματα ναρκωμένα
δρασκελίζω το παρόν
ξανά
ξανά
ξανά
σαν κατώφλι ασήμαντο.

Διακοπές...

Αρνιέμαι να μπω στην μέρα
και αυτή με αφήνει να ξεγλιστρώ
μέχρι που η συνείδηση ξυπνά και με σπρώχνει

Βάζω το ένα πόδι μπροστά απ´ τ´ άλλο,
σφίγγω τα χείλη μη πέσουν  οι άκρες τους,

Φτιάχνω εύθραυστο χαμόγελο στον καθρέφτη

Ραγισμένη η σκέψη μου απορεί
"Μα αφού όλα ειν´ καλά, γιατί;"

Μετράω νερό, καφέ κοιτάω ρολόι και η πίεση ανεβαίνει

Πόσος πάλι χαμένος χρόνος δικός μου...

Αυτό το λένε διακοπές;