Κουφονήσι την Πέμπτη 26-7-2012

Πέμπτη 26-7-2012


Ώρα μία. Καΐκι για το κάτω Κουφονήσι, αργοπορημένοι ως συνήθως, αλλά άμεση κατάληψη του πιλοτηρίου... Λεωνίδας γαρ. Θα μπορούσε να είναι το πασπαρτού για κάθε τι ενδιαφέρον στο νησί: "Λεωνίδας"!
Πλέουμε έξω από το Γλαρονήσι. Σπηλιές, αγκαλιές και μικρές αμμουδίτσες. Κυρίαρχο χρώμα στο νερό το τιρκουάζ. Εγώ μετρώ τα χρώματα και την πυκνότητα των νερών και ο Διονύσης ανιχνεύει τα μονοπάτια στα ψηλά. Έτοιμος, με το Germinoπαιχνιδάκι του θα εξερευνήσει το νησί από ξηράς στις τρεις το μεσημέρι. Η αρμόζουσα ώρα για τους Κεφαλλονίτες, σωστά;
Φτάνουμε στο "Νερό". Κάποτε, πριν τον σεισμό της Αμοργού, λέει, υπήρχε ρέμα. Τώρα πηγάδι, φοίνικας, αρμυρίκια, φαράγγι.
Too lazy to move στο χώμα, βουτάω. Λατρεύω την αιώρηση μέσα στην διαφάνεια. Είναι ακριβώς όπως ονειρεύομαι ότι πετάω. Αλλά απολαυστικότερο. Αληθινό.
Βοτσαλωτή παραλία σε μαύρο και κόκκινο. Ξαπλώνουμε στην σκιά ενός μεγάλου βράχου. Μεγάλωσε η παρέα... πολλοί άγνωστοι.
Πέντε-έξι αγόρια κάτω από τα εικοσιπέντε κοιμούνται, διαβάζουν, συζητούν, συζητούν, συζητούν, παίζουν, παίζουν, παίζουν, παίζουν. Τάβλι-ωχ, σκάκι-οκ, ρακέτες-ωχ-ωχ-ωχ. Προσωπικά δεν με ενοχλούν. Έχει πλάκα να ακούς τα παιδιά και είναι και συμπαθητικά.  
Ζευγάρι Ιταλών με τον εναμισάχρονο Σάμουελ.  Ένα κοκκινομάλλικο γλυκάκι που όλα του αρέσουν και όλα τα χαίρεται. Προτίμηση στο λευκό φεγγάρι. Ίσως από τις πρώτες λέξεις που έμαθε; Μας δείχνει συνεχώς με το χεράκι του το φεγγάρι, λέει κάτι χαμογελώντας και εμείς κοιτάμε το αγοράκι και όχι το φεγγάρι...
Τέσσερα όμορφα κορίτσια έρχονται να κοιμηθούνε στη σκιά του βράχου και τους την δίνει η δραστηριότητα των αγοριών. Απομακρύνονται.
Και πλησιάζει το "φίδι" στον παράδεισο... Κι απλώνεται κι απλώνεται και η θάλασσα γεμίζει σκουπιδαριό. Κάποιος καπετάν-Βρομιάρης; Ή η εκδίκηση του θεού Ποσειδώνα; Σιγά-σιγά το κύμα τα φέρνει έξω. Ο Λεωνίδας μαζεύει, αλλά δεν έχουμε σακούλα για πολλά.
Μάλλον κοιμήθηκα λιγάκι. Με ξυπνά το κινητό από τον Διονύση, που μας παίρνει από όποια ραχούλα  ανεβαίνει και μας βλέπει από κάτω αραχτούς. Τον φωτογραφίζει ο Λεωνίδας, δυο εκατοστά ανθρωπάκι με μαύρο κολάν, γκρι μπλούζα και άσπρο καπέλο.
Η Στέλλα παίζει με το κοκκινομάλλικο Ιταλάκι, εγώ διαβάζω, ξαναβουτώ, ελέγχω τη διαύγεια και γνωρίζομαι με τον υποθαλάσσιο πληθυσμό.
Αναχώρηση στις πεντέμισι από το "Νερό". Τον Διονύση θα τον πάρουμε από την άλλη σκάλα την βορειότερη.
Αργεί... Τι έγινε; Χάθηκε; Δεν τον βλέπουμε μαζί με τους άλλους που πλησιάζουν στο καΐκι...
Μπααα... Απλά μίλαγε με το παιδί στην καταπληκτική ταβέρνα του Βενετσάνου, αναπληρώνοντας τα υγρά και τους ηλεκτρολύτες που έχασε με μια μπυρίτσα.
Επιτρέπεται σε δρομείς και μάλιστα σε μελλοντικούς Μαραθωνοδρόμους;


Επιστροφή σπίτι...

ξεθωριάζει η αγάπη;

ξεθωριάζει;
χάνεται;
υπάρχει;


ξεθωριάζει η αγάπη;
χάνεται η δίψα;
υπάρχει η ανάγκη;


κι ο χρόνος καταπίνει τις μνήμες;
κ' η απόσταση αλλοιώνει τις εικόνες;
και ο θυμός διαλύει το πάθος;


απαντήσεις;


.............

"Ιφιγένεια εν Αυλίδι" στο Φεστιβάλ Φιλίππων-Θάσου 14/7/2012

Είμαι παλιά στις αρχαίες του πέτρες. Ο πατέρας μου μου έλεγε πως ο συγχωρεμένος ο διευθυντής του, ο Καρελάς, φίλος του Σωκράτη Καραντινού, τους είχε ξεσηκώσει όλους και δούλεψαν για να ξαναζωντανέψει ο χώρος. Δεν θυμάμαι πολλά. Είναι από εκείνα, που όταν θες να τα ξανασυζητήσεις έχουν φύγει οι άνθρωποι και είναι πλέον αδύνατο.
Έχω δει πολλές παραστάσεις εκεί. Τα τελευταία χρόνια διαλέγω διαισθητικά το τι θα δω και 95% το απολαμβάνω.
Χθες λοιπόν το χάρηκα. Δεν θυμάμαι να είχα ξαναδεί αυτήν την Ιφιγένεια. Θα πρέπει να τσεκάρω το περιεχόμενο στο μπαούλο των θεατρικών προγραμμάτων μου. Παρεμπιπτόντως γιατί δεν υπήρχε πρόγραμμα της παράστασης;
Πρώτο και πλέον καθιερωμένο φάουλ, η αναμονή του "Άρατε πύλας". Αλλά, οκ, μπήκαμε (όχι τρέχοντας αναξιοπρεπώς εγώ).
Δεύτερο και τελευταίο φάουλ, το χειροκρότημα του κοινού στον θίασο, όταν μαζεύεται όλος στο εγγύς και αρκετά ορατό παρασκήνιο, για να αρχίσει η παράσταση. Δικαιολογείται όμως αν εκφράζει την ανακούφιση "άντε, επιτέλους, θα αρχίσουν". Σύμπτωση η καθυστερημένη έναρξη της παράστασης με το διακριτικό πλησίασμα κάποιου ζευγαριού στο κοίλο, συνοδεία του κ. Γκ.;
Και μετά αρχίζουν τα ωραία.
Ο χορός: έξι -όχι ο παραδοσιακός για χορό, αριθμός- δροσερές παρουσίες -αποστασιοποιημένες εν δυνάμει Ιφιγένειες ίσως- με ωραία κίνηση, άρθρωση και αποτελεσματικότητα στον σχολιασμό.
Απορία μου 1η: τι σημαίνει το νερό;
Πρώτο "συν" στο κοινό. Ευτυχώς δεν χειροκροτεί τον κ. Μάινα, (δεν τον αντιλήφθηκε-αναγνώρισε εγκαίρως;;;) όπως προς εκνευρισμό μου, συνήθως κάνει το κοινό, όταν δει το "όνομα" να πρωτομπαίνει στην ορχήστρα.
Μάινας, Χατζησάββας, Στάνκογλου, χαμηλοί οι τόνοι από τον σκηνοθέτη, φαντάζομαι. Ε, αυτό είναι έργο γυναικών. Οι άνδρες απλώς κάνουν λάθη. Πόλεμος, ανδρικές αρχές, θεοί, θυσίες. Όλα λάθος.
Απορία μου 2η: το τραπέζι-γραφείο-βάθρο και αυτό στο νερό. Γιατί;
Απορία μου 3η: τι σημαίνει το νερό; Μόνο το προφανές δηλώνει το νερό; Τα ήρεμα νερά της Αυλίδας; Ποιοι βρέχουν τα πόδια τους; Οι θύτες; Οι καλοί; Οι αθώοι; Οι σχολιαστές;  
Η Κλυταιμνήστρα της κυρίας Καραμπέτη είχε όλες τις πτυχές σωστά δοσμένες. Βασίλισσα, μάνα, σύζυγος, μάνα, γυναίκα, μάνα, εκδικήτρια γυναίκα και μάνα. Παρουσία, φωνή, κίνηση, χαρίσματα γνωστά για τα οποία την εκτιμούμε.
Η Ιφιγένεια της κυρίας Ιωάννας Παππά υπέροχη. Χαρά, απόγνωση, υπέρβαση, απόφαση... Πάθος που πέρασε σε μένα και ανατρίχιασα σαν να μην ήξερα την ιστορία όλη.
Σακελλαροπούλου, άγγελος. Των καλών άγγελος, γυναίκα.
Έργο γυναικών, ο Ευριπίδης ποτέ δεν με απογοητεύει με τις απόψεις του. 
Όλοι οι ερμηνευτές πάρα πολύ καλοί. Χάρηκα ιδιαίτερα που άκουγα τις φωνές τους χωρίς τα μισητά σε μένα χειλόφωνα. Ναι, υπήρχαν μικρόφωνα χώρου, αλλά από την στιγμή που η ερμηνεία του αρχαίου δράματος έχασε το στομφώδες της σχολής Μινωτή, αναγκαία η ενίσχυση του ήχου. Ο χορός είχε χειλόφωνα. Θα τον ήθελα  και αυτόν χωρίς. Ίσως και τα τραγούδια της πάρα πολύ καλής κυρίας Ρίτας Αντωνοπούλου να καρφώνονταν πιο έντονα στο θυμικό μας χωρίς την ενίσχυσή τους.
Μουσική Κωνσταντίνος Βήτα! Πρόσθεταν εντάσεις απαραίτητες. Τα ελικόπτερα; Γιατί όχι. Μου θύμισαν την "Αποκάλυψη τώρα" του Κόπολα και ίσως έκαναν και σχόλιο για το άδικο του πολέμου και το ανυπεράσπιστο των αμάχων.
Σκηνικό. Πάντα μου αρέσει η αφαίρεση σαν πράξη και η λειτουργικότητα σαν παράγοντας στην έμπνευση του σκηνογράφου. 
Απορία "τι περισσότερο σημαίνει το νερό" λύθηκε. Το νερό κατακόκκινο αίμα στα πόδια της Κλυταιμνήστρας. Κοκκινισμένο από τους προβολείς, από ψηλά. Οι "θεοί"; Το αίμα που χύθηκε της κόρης; Δεν φαίνεται η μάνα να πιστεύει το βολικό παραμύθι του ελαφιού. Το αίμα που θα χυθεί του πολέμου; Το αίμα που θα χύσει η ίδια; 
Τέλος τα κοστούμια. Συνειρμός με το σήμερα της ύφεσης τα ρούχα που θύμιζαν τα πριν τον πόλεμο; 


Να το δείτε. 

Ιφιγένεια εν Αυλίδι

Λοιπόν, μόλις γύρισα από το Αρχαίο Θέατρο των Φιλίππων. 
Μου άρεσε. 
Η Ιφιγένεια του κυρίου Μουμουλίδη μου άρεσε. 
Αξίζει να πάτε να δείτε την παράσταση. 
Περισσότερα αύριο ίσως. 
Α, κάτι ακόμη, τα καλύτερα: η Ιωάννα Παππά, η μουσική του Κωνσταντίνου Βήτα. η Ρίτα Αντωνοπούλου ως κορυφαία, το κοκκίνισμα-μάτωμα του νερού στα πόδια της Κλυταιμνήστρας (τελευταία εικόνα) και το σωστό κοινό στο κοίλο.
Καληνύχτα.

και όταν έλεγα "σ' αγαπώ" το εννοούσα

βράζουν οι σκέψεις μου
και δεν φταίει ο Ιούλης
λιώνει η θέληση να τα παρατήσω
και φταίω εγώ

και όταν έλεγα σ' αγαπώ το εννοούσα
και ότι βαθιά ποθώ, είναι τίποτε
μάτια
γέλιο
σκέψη
εγώεσύ και απέναντι οι άλλοι
τίποτε περισσότερο

ο ήλιος μου πέφτει 
και λίγο πριν εξαφανιστεί θυμήθηκε πως είναι ήλιος ακόμη 
χωρίς απόφαση
και όταν το συνειδητοποίησα, είχε ήδη συμβεί   


αλλά χάνεσαι
φεύγεις
δεν ακούς
δεν βλέπεις
με σβήνεις

φοβάσαι;
απεχθάνεσαι;
μισείς;
αισθάνεσαι;


αν μούδινες 
δυο λέξεις
μια ερώτηση
ένα γέλιο
δυο χαμόγελα
ένα χέρι
μια αναζήτηση
μια αίσθηση ότι είμαι κάτι καλό για σένα

αν μούδινες...

απλά θα χαμογελούσα
και θα ήτανε τα πάντα

*** *** * *** ***

Ουρλιάζω τα θέλω μου. Δεν τα ψιθυρίζω.

Καμιά φορά με πιάνει κάτι κακό.
Ζητώντας πολλά, καταστρέφω τα ελάχιστα αλλά πολύτιμα. 
Το έκανα και πάλι. 
Φταίει ότι τα θέλω όλα;
Φταίει ότι τα ζητώ από λάθος ανθρώπους.
Λάθος εννοώ, ότι δεν είναι εύκολοι. 
Μα γιαυτό μου αρέσουν. 
Δεν δίνονται.
Ή σου δίνουν ψιχουλάκια ή κουρελάκια που σου δείχνουν ποιοι είναι και σου ανοίγουν την όρεξη. 
Όρεξη όχι για τίποτε λάθος ή άτοπο. 
Απλά για επαφή. 
Είμαι ερωτευμένη με πολλά πράγματα τον τελευταίο χρόνο και με λίγους ανθρώπους. 
Και κάνω λάθη. 
Δεν μπορώ πλέον να είμαι επίπεδη. 
Δεν έχω χρόνο. 
Ουρλιάζω τα θέλω μου. 
Δεν τα ψιθυρίζω. 
Αν με αγαπάνε θα είναι γιατί ξέρουν ποια είμαι. 
Όχι γιατί είμαι βολική.

Με αγαπάει κανείς;
Τόσο ώστε να με συγχωρεί που παθιάζομαι και δεν παγώνω.
Τόσο ώστε απλά να σταθεί δίπλα, να στηρίξει, να καταλάβει.

Και αν ήδη τάχει  κάνει όλα αυτά, μήπως σημαίνει ότι λιγάκι με αγαπάει; 

.............

γιατί δεν ζήτησα τίποτε, που να μην είχες ήδη δώσει

ΤΕΛΟΣ;   


...μερικές φορές, 
γίνεσαι τόσο παράξενος, 
που με τρελαίνεις, 
με προκαλείς και 
δεν αντέχω άλλο...

ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΧΩΡΙΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ!

...αλλά, αν δεν πάρω απαντήσεις... 


Δεν θα σου αρέσει και η δική μου...
...γιατί δεν θα το αποφύγεις...
Υπάρχεις και αλλού. 


Ίσως.

Αν ήξερες...

...μπορεί και να ξέρεις...
...και ίσως γι αυτό...
...πονάει...
...να αποδείχνομαι αφελής.

Αλλά έχω τόσο θυμό... και απογοήτευση


γιατί δεν ζήτησα τίποτε που να μην είχες ήδη δώσει 


...

υπάρχει απάντηση;

αν πάψω να σε σκέφτομαι
θα πάψω να υποφέρω;

αν πάψω να σε πλησιάζω
θα πάψεις να με πληγώνεις;

αν πάψω να σ' αγαπώ 
θα πάψεις να υπάρχεις;

αν πάψω να σε θυμάμαι;
θα πάψω να υπάρχω

.... ... .. . . . .

ο εραστής μου

Μόλις τέλειωσα ένα βιβλίο.
Το χα διαβάσει και μικρή, κρυφά. Ήταν στην βιβλιοθήκη του πατέρα μου. Δεμένο από τον ίδιο, με ύφασμα και με χρυσά γράμματα. Εκτός από το "Ντ. Χ. Λώρενς" και το "Ο Εραστής της Λαίδης Τσάτερλι" υπήρχε και το δικό του όνομα. 
Πολλά βιβλία του πατέρα μου είχαν χρυσοτυπωμένο το όνομα του και πιο μικρή νόμιζα, πως τα είχε γράψει ο ίδιος. Όμως απλώς είχε ασχοληθεί και με την βιβλιοδεσία, (άλλο ένα από τα χόμπι του), ακόμη έχω την πρέσα του.
Το βιβλίο το χα δανείσει στα κρυφά σε αρκετές φιλενάδες μου. Στο τέλος χάθηκε. Είχα τύψεις για την απώλεια. Αλλά και δεν θυμόμουν και πολλά από αυτό. Απλά ότι είχα διαβάσει κάτι απαγορευμένο.
Το ξαναβρήκα την Κυριακή, δωράκι από εφημερίδα. Μισώ αυτά τα δωράκια, φορτώνεσαι πράγματα που δεν θα τα αγόραζες. 
Αλλά τον χάρηκα τον "εραστή" μου. 
Τον είχα ξεχάσει εντελώς...

Διάβασέ το.

ας γίνει

να το αφήσω καλύτερα να σβήσει;
είναι πιο εύκολο;
πιο ανώδυνο;
και μήπως υπήρξε;
υπάρχει;


το σίγουρο ότι δεν  θα υπάρξει

γιατί;
το θέλω;
το θέλεις;
να σβήσει, εννοώ


ας γίνει


.............

κραυγή

θέλω...

θέλω;

τι;

δεν έχει σχήμα
έχει όνομα
δεν έχει διαστάσεις

όρια;
ναι

θέλω

πόσο πολύ;
πόσο έντονα;
πόσο απελπισμένα;


θέλω...
να ονειρευτώ... 
πως δεν βάζω όρια
πως έχω ότι θέλω
πως δεν είναι όνειρο
πως όλα μου επιτρέπονται  

θέλω

θέλεις;

.... ... .. . . . .