...δεν έχω διάθεση για τίποτε. Το πρωί στην δουλειά το κυνήγι των προβλημάτων και το συνεχές τρέξιμο, μου δίνει την αίσθηση ότι όλα είναι όπως ήταν. Ψευδαίσθηση όμως στιγμιαία.
Μιλάς με κάποιους και εισπράττεις παραίτηση. Δεν υπάρχουν χαμόγελα, μόνο σαρκασμοί. Άμυνες, ναι, αλλά δεν είναι ώρα για άμυνα...
Κάποιοι άλλοι, κολλημένοι ότι θάρθει μια μαγική λύση. Από τα άστρα, από τον θεό, από εξωγήινους, από τις νεράιδες. Προτιμώ τις νεράιδες... ή και τους εξωγήινους. Δεν υπάρχει θεός, ρε, άνοιξε τα μάτια!
Κάποιοι κολλημένοι στο "ναι, φταίμε", "ναι, καλά να πάθουμε", "ναι, ψήφισα νδ-πασοκ". Άι σκάσε ηλίθια-ηλίθιε! Δεν σε θέλω δίπλα μου! Δεν σε λυπάμαι!
Κάποιοι απλά δεν μιλούν και κάνουν χιουμοράκι. Σε παράλληλο σύμπαν ζουν; Έτσι ήταν πέρσι, έτσι και πρόπερσι, έτσι και τώρα. Τι είδους αντοχές-αναισθησία διαθέτουν;
Κάποιοι μαυρίζουν όσο περνά ο καιρός. Κάποιοι σαν και μένα. Δεν μιλούν, δεν γελούν, δεν ελπίζουν.
Χανόμαστε σιγά-σιγά, μικραίνουμε. Κι όσο πιο πολύ ζαρώνουμε, χανόμαστε και ούτε μπορούμε να αγγίξουμε ο ένας τον άλλον. Να στηρίξουμε.
Η πρώτη αντίσταση νάναι σε αυτό, ρε γαμώτο.
Στάσου δίπλα μου και θα νιώσω, ότι και γω μπορώ να σταθώ όρθια. Ποτέ δεν μπορούσα να κάνω κάτι μόνη μου. Ένα χέρι μπορούσε να κάνει την διαφορά. Ένα χαμόγελο κατανόησης μπορούσε να δώσει την λύση. Μια ενωμένη φωνή με την δική μου κέρδιζε την μάχη. Ή έστω με έκανε να ξαναρχίζω να παλεύω. Είμαι στην φάση να πω "δεν γαμιούνται όλα". Ενώ... ξέρω, ότι δε είμαι εγώ έτσι...
Χάνομαι... χάνουμε... και ούτε ο θυμός δεν ξεχωρίζει πάνω στο ξεθώριασμά μου...
Μην τα παρατάμε... δεν αξίζει να λιώσουμε άλλο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου