Διακοπές...

Αρνιέμαι να μπω στην μέρα
και αυτή με αφήνει να ξεγλιστρώ
μέχρι που η συνείδηση ξυπνά και με σπρώχνει

Βάζω το ένα πόδι μπροστά απ´ τ´ άλλο,
σφίγγω τα χείλη μη πέσουν  οι άκρες τους,

Φτιάχνω εύθραυστο χαμόγελο στον καθρέφτη

Ραγισμένη η σκέψη μου απορεί
"Μα αφού όλα ειν´ καλά, γιατί;"

Μετράω νερό, καφέ κοιτάω ρολόι και η πίεση ανεβαίνει

Πόσος πάλι χαμένος χρόνος δικός μου...

Αυτό το λένε διακοπές;