γιατί γράφω

Καμιά φορά αισθάνομαι κάτι να με πνίγει.

Κάτι που πρέπει να βγει σαν εκπνοή, ίσως λίγο βίαια.

Όχι, το αντίθετο, πολύ βίαια.

Άλλοτε είναι η χαρά που το σπρώχνει.

Άλλοτε κάποιο άλλο συναίσθημα που ξεχειλίζει.

Θλίψη ή απογοήτευση ή θυμός από λάθος ελπίδες.

Είναι όμως αποδείξεις ότι ακόμη ζω.
Ζω σημαίνει ονειρεύομαι.

Αγαπώ.

Σκέτα σαν γυναίκα.

Απλή ή περίπλοκη, αλλά γυναίκα...

Απαιτώ, να είμαι ακόμη σημαντική για κάποιους.

Το λέω δίψα αλλά δεν είναι.

Είναι έκρηξη.

Φουσκώνουν οι λέξεις και πρέπει να βγουν.

Αλλιώς χαλάνε και πικραίνουν και αρρωσταίνουν.

Και μετά όλα είναι λίγο καλύτερα.

Τα συναισθήματα έγιναν λέξεις, γι αυτό.

Και το αν διαβάζει κανείς ή όχι τις λέξεις μου είναι δευτερεύον.

Ή μήπως όχι;