Σόνια

Μικροσκοπική, αγόραζε παπούτσια από τα παιδικά και αυτό ήταν το οικογενειακό μας αστείο.

Γλυκιά, κόκκινα, φωτιά τα πάντοτε κοντά άσπρα της μαλλιά.

Φορούσε πάντοτε παντελόνι, όταν δεν το φορούσε καμιά άλλη κυρία εκείνα τα χρόνια.

Λάτρευε την θάλασσα. Κολυμπούσε κρόουλ με το κεφάλι μέσα, από εκείνη πρέπει να έμαθα. Πότε την εγκατέλειψε την θάλασσα;

Ήταν αγοροκόριτσο όταν ήταν μικρή λένε, συνέχεια πάνω στο ποδήλατο.

Δεν ήταν η όμορφη της οικογένειας, λένε. Αλλά οι φωτογραφίες οι παλιές το διαψεύδουν ήταν και αυτή όμορφη.

Έγραφε, με ψευδώνυμο "Σοφία Σπαρβέρη" ένα όνομα της οικογένειας αν θυμάμαι καλά.

Είχε μεγάλη βιβλιοθήκη. Διάβαζε.

Λάτρευε την κλασσική μουσική. Είχε άπειρες μαγνητοταινίες, κασέτες, δίσκους, γνώσεις.

Στα εβδομήντα της ή εκεί γύρω, άρχισε να μαθαίνει και αρμόνιο.

Δημοκρατική, από τα δύσκολα χρόνια τότε.

Είχε χιούμορ.

Ήταν μάνα, μάλλον ΜΑΝΑ.

Ήταν το Σονάκι.

Είναι η αδελφή του πατέρα μου που έφυγε την μέρα των γενεθλίων μου.